ಕನ್ನಡ ಶಾಸ್ತ್ರ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಸುವರ್ಣಯುಗ

9ನೆಯ ಶತಮಾನವನ್ನು ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಸುವರ್ಣಯುಗವೆಂದು ಕರೆಯುವುದು  ಕರೆಯುವುದು ಖ್ಯಾತವಾದ ವಿಷಯ. ಸಾಹಿತ್ಯದ ಪ್ರತಿ ಪ್ರಕಾರವನ್ನು ದೃಷ್ಡಿಯಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಆಯಾ ಪ್ರಕಾರಗಳ ಸುವರ್ಣಯುಗಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿರಬಹುದು. ಶಾಸ್ತ್ರ ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿಯಂತೂ 19ನೆಯ ಶತಕ ಸುವರ್ಣಯುಗವೆನ್ನಲಡ್ಡಿಯಿಲ್ಲ. ಏಕೆ? ನೋಡಿ:

ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಹತ್ತನೆಯ ಶತಮಾನವನ್ನು ಸುವರ್ಣಯುಗವೆಂದೂ ಜೈನ ಯುಗವೆಂದೂ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಪಂಪ, ರನ್ನ, ನಾಗವರ್ಮ ಮುಂತಾದ ಕವಿಗಳು ಈ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಕೃತಿಗಳನ್ನು ರಚಿಸಿದರು. ಕನ್ನಡ ಶಾಡಸ್ತ್ರಕೃತಿಗಳಾದ ಕವಿರಾಜಮಾರ್ಗ ಮತ್ತು ಛಂದೋಂಬುಧಿ – ಇವು ಈ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ರಚಿತವಾದವು. ಈ ಯುಗದ ನಂತರ ಶಾಸ್ತ್ರಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ  ಭಾಷಾಭೂಷಣ. ಶಬ್ದಸ್ಮೃತಿ, ಶಬ್ದಮಣಿದರ್ಪಣ ಮತ್ತು ಶಬ್ದಾನುಶಾಸನ – ಇವು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಶತಮಾನಗಳಲ್ಲಿ ರಚಿತವಾದ ಕೃತಿಗಳು. ಆದರೆ ಹದಿನೆಂಟನೆಯ ಶತಮಾನದವರೆಗೆ ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ವಿಪುಲ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಶಾಸ್ತ್ರ ಕೃತಿಗಳು ರಚನೆಯಾಗಿಲ್ಲ. ಶಾಸ್ತ್ರಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕೆ ಒಂದು ಹೊಸ ದಿಕ್ಕನ್ನು ತೋರಿಸುವಂತಹ ಪ್ರಯತ್ನಗಳೂ ಅಷ್ಟಷ್ಟಾಗಿ ಆಗಿಲ್ಲ. ಹತ್ತಂಬತ್ತನೆಯ ಶತಮಾನವು ಈ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ವಿಶಿಷ್ಟವಾದುದು. ಹತ್ತೊಂತ್ತನೆಯ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ನಿಘಂಟು ಮತ್ತು ವ್ಯಾಕರಣಕೃತಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಗಣನೀಯವಾಗಿ ಬೆಳೆಯಿತು. ಈ ಶಾಸ್ತ್ರಗಳು ಹೊಸ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯತೊಡಗಿದವು. ಗ್ರಂಥ ಸಂಪಾದನೆ ಮತ್ತು ಸಾಹಿತ್ಯ ಚರಿತ್ರೆಗಳೆಂಬ ಹೊಸ ಹೊಸ ಶಾಸ್ತ್ರಸಾಹಿತ್ಯಶಾಖೆಗಳು ಪ್ರಾರಂಭವಾದುವು. ಛಂದಶ್ಶಾಸ್ತ್ರ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಕೆಲಸ ನಡೆಯಲಿಲ್ಲವಾದರೂ ಒಂದೆರಡು ಹೊಸ ಅಂಶಗಳು ಬೆಳಕಿಗೆ ಬಂದವು. ಹೀಗಾಗಿ ಈ ಶತಮಾನವನ್ನು ಶಾಸ್ತ್ರಸಾಹಿತ್ಯದ ಸುಗ್ಗಿಯ ಕಾಲ ಎಂದು ಕರರೆಯಬಹುದು. ಈ ಎಲ್ಲ ಬೆಳವಣಿಗೆಗಳಿಗೆ ಕ್ರೈಸ್ತ ಮಿಶನರಿಗಳು ಕಾರಣವಾಗಿದ್ದರಿಂದ  ಮಿಶನರಿಯುಗವೆಂದೂ  ಈ ಕಾಲಾವಧಿಯನ್ನು ಕರೆಯಬಹುದು.

          ಮಿಶನರಿಗಳ ಆರಂಭಿಕ ಕೃತಿಗಳು ತಮ್ಮ ಮೂಲಸ್ವರೂಪದಲ್ಲಿ ಹಳಗನ್ನಡ ಶಾಸ್ತ್ರ ಗ್ರಂಥಗಳಿಗಿಂತ
ಭಿನ್ನವಾದುವುಗಳಲ್ಲ.  ವಿಲಿಯಮ್ ಕೇರಿ(1817), ಥಾಮಸ್ ಹಾಡ್ಸನ್(1859), ಫ್ರೀಡ್ರಿಶ್ ಜೀಗ್ಲರ್(1882),ಬಿ  ಗ್ರೇಟರ್(1884), ಜಾರ್ಜ್ ರ್ವುರ್ತ(1866) – ಈ ಕೃತಿಕಾರರನ್ನು ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಹೆಸರಿಸಬಹುದು.  ವಿವರಣಾಪರತೆ ಈ ಕೃತಿಗಳ ಮುಖ್ಯ ಲಕ್ಷಣ. ಭಾಷೆಯ ವ್ಯಾವಹಾರಿಕ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ವಸ್ತುನಿಷ್ಠವಾಗಿ ನಿರೂಪಿಸುವುದು ಇವರ ವ್ಯಾವಹಾರಿಕ ವ್ಯಾಕರಣಗಳ ಉದ್ದೇಶ. ಈ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಪರಿಪೂರ್ಣವೆನ್ನುವಂತಹ ವ್ಯಾಕರಣವನ್ನು ಹಾಡ್ಸನ್ ಎಂಬ ಮಹಾಶಯ ರಚಿಸಿದ. ಮುಕುಟಪ್ರಾಯವಾದ ಕೃತಿ ಇನ್ನೂ ಅನಂತರ ಬರುವುದಿತ್ತು. 1903ರಲ್ಲಿ ಫರ್ಡಿನಂದ್ ಕಿಟೆಲ್  ಬೇರೆ ಭಾರತೀಯ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ರಚಿತವಾಗಿರದಂತಹ, ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಮುಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲೂ ಮೀರಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದಂತಹ ಅದ್ಭುತವಾದ ವ್ಯಾಕರಣಕೃತಿಯನ್ನು ರಚಿಸಿದ. ಇವನ ವ್ಯಾಕರಣ ಕನ್ನಡದ ಮೂರು ಅವಸ್ಥಾಭೇದಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ವ್ಯಾಕರಣ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ಕೂಲಂಕಶವಾಗಿ ನಿರ್ವಚಿಸುತ್ತದೆ. ಹೊಸಗನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ರೂಪಗಳು ಹಳಗನ್ನಡದ ರೂಪಗಳಿಂದ ಹೇಗೆ ಸಿದ್ಧವಾದುವು ಎಂಬುದನ್ನು ಐತಿಹಾಸಿಕವಾಗಿ ಪರಿಶೀಲಿಸುತ್ತದೆ. ಹಳಗನ್ನಡ ವ್ಯಾಕರಣಕೃತಿಗಳಲ್ಲಿರುವ ನಿಯಮಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಸಮಗ್ರವಾಗಿ ಪರಿಶೀಲಿಸಿ ನಿಖರಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ.ತನಗಿಂತ ಹಿಂದಿನ ಎಲ್ಲ ವ್ಯಾಕರಣಗಳ ಸಾರದೊಡನೆ ಹತ್ತಂಬತ್ತನೆಯ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಪ್ರಚಲಿತವಿದ್ದ ಚಾರಿತ್ರಿಕ ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯವೂ ಸಮಗ್ರವೂ ಆದ ಪರಿಪೂರ್ಣವಾದ ವ್ಯಾಕರಣ ಕಿಟೆಲನ ಈ ಕೃತಿ.

          ನಿಘಂಟುಕ್ಷೇತ್ರದ ಕಥೆಯೂ ಇದಕ್ಕಿಂತ ಭಿನ್ನವಾದುದಲ್ಲ.ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಆರಂಭ ಕಾಲದಿಂದ ಹದಿನೆಂಟನೆಯ ಶತಮಾನದ ಆಂತ್ಯದ ವರೆಗೆ ರಚಿತವಾದ ಕನ್ನಡ ನಿಘಂಟುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ ಹನ್ನೆರಡು. ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ 1600 ಕನ್ನಡದ ಕ್ಲಿಷ್ಟ

 ಪದಗಳಿಗೆ ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಪರ್ಯಾಯ ಪದಗಳನ್ನು ನೀಡಲಾಗಿದೆ. ಇವೆಲ್ಲ ಸಂಸ್ಕೃತ ಮಾದದರಿಗಳನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿದವು. ಹೆಚ್ಚಿನವು ಪದ್ಯರೂಪದಲ್ಲಿರುವುವು. ಸಾಹಿತ್ಯಾಭ್ಯಾಸದ ಪೂರ್ವದಲ್ಲಿ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಬೇಕಾದಂತಹವು.ಹತ್ತೊಂಬತ್ತನೆಯ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಕ್ರೈಸ್ತ ಮಿಶನರಿಗಳು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ನಿಘಂಟನ್ನು ಹೊಸ ಮಜಲಿಗೆ ತಲುಪಿಸಿದರು.  ವಿಲಿಯಮ್ ರೀವ್ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ನಿಘಂಟು ಕಾರ್ಯ ಕೈಗೊಂಡವರಲ್ಲಿ ಮೊದಲಿಗ. ಇವನು 1824ರಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್-ಕನ್ನಡ ನಿಘಂಟನ್ನೂ 1832ರಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ-ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ನಿಘಂಟನ್ನೂ ರಚಿಸಿದ. ಸುಲಭ ಕ್ಲಿಷ್ಟವೆನ್ನದೆ ಎಲ್ಲ ಪದಗಳನ್ನ ದಾಖಲಿಸುವುದು,ಪದಗಳನ್ನು ಅಕಾರಾದಿಯಾಗಿ ಜೋಡಿಸುವುದು, ಅರ್ಥಗಳನ್ನು ವ್ಯಾಖ್ಯೆಯ ರೂಪದಲ್ಲಿ ನಿರೂಪಿಸುವುದು ಮುಂತಾದುವುಗಳಿಂದ ರೀವ್ ಕನ್ನಡ ನಿಘಂಟಿಗೆ ಹೊಸ ದಿಕ್ಕನ್ನು ತೋರಿಸಿದ. ಈ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಹೊಸತನ್ನು ಮೂಡಿಸಿದ. ಅನಂತರ ಸ್ಯಾಂಡರ್ಸನ್ ಎಂಬುವನು  1858ರಲ್ಲಿ ಈ  ನಿಘಂಟುಗಳನ್ನು ಪರಿಷ್ಕರಿಸಿದ. ಇವನು ಈ ನಿಘಂಟಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಪದಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ವಿಸ್ತೃತ ಪರಿಷ್ಕೃತ ನಿಘಂಟೊಂದನ್ನು ರಚಿಸಿದ. ರೀವ್ ನಿಘಂಟನ್ನು ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತೀಕರಿಸಿ ಇನ್ನೊಂದನ್ನು ರಚಿಸಿದ. ನಿಘಂಟುಗಳ ಪರಿಷ್ಕರಣದ ಮತ್ತು ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತೀಕರಣದ ಒಂದೊಂದು ಮಾದರಿಗಳನ್ನು ಇವನು ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಪರಿಚಯಿಸಿದ. 1876ರಲ್ಲಿ ಫ್ರೀಡ್ರಿಶ್ ಜೀಗ್ಲರ್ ಎಂಬುವನು ಇಂಗ್ಲಿಷ್-ಕನ್ನಡ ಶಾಲಾ ನಿಘಂಟನ್ನು ರಚಿಸಿ ಶಾಲಾ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಉಪಯುಕ್ತವೆನಿಸಿದ. ಇವರಲ್ಲದೆ ಜಾನ್ ಗ್ಯಾರೆಟ್(1842) ಮತ್ತು ಬ್ಯುಶರ್(1893) ನಿಘಂಟುಗಳನ್ನು ರಚಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಶಾರ್ಬೋನಾ ಎಂಬುವನು 1855ರಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ-ಲ್ಯಾಟಿನ್ ನಿಘಂಟನ್ನು ಮತ್ತು 1861ರಲ್ಲಿ ಲ್ಯಾಟಿನ್-ಕನ್ನಡ ನಿಘಂಟನ್ನು ರಚಿಸಿ ಲ್ಯಾಟಿನ್ ಭಾಷೆಯೊಂದಿಗೆ ಕನ್ನಡದ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಬೆಸೆದ. ಇಂತಹವುಗಳಲ್ಲಿ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಕೃತಿ 1903ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಯಿತು. ಫರ್ಡಿನಂದ್ ಕಿಟೆಲ್ ಈ ನಿಘಂಟಿನ ರಚಕ. ದ್ರಾವಿಡತನ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತವಾಗಿರುವ ರೀತಿಯನ್ನು ನಿರ್ದೇಶಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತದ ಜೊತೆ ಈ ಭಾಷೆ ಒಟ್ಟಾಗಿ ಬಾಳಿದ ರೀತಿಯನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವುದು – ಇವು ಕಿಟೆಲನಿಗೆ ಪ್ರಸ್ತುತವಾಗಿದ್ದ ವಿಷಯಗಳು. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕನ್ನಡ ಪದಕ್ಕೆ ಇತರ ದ್ರಾವಿಡ ಜ್ಞಾತಿ ಪದಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟಿರುವುದು, ದೇಶ್ಯ - ಅನ್ಯ ದೇಶ್ಯ ಪದಗಳನ್ನು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮುದ್ರಿಸಿರುವುದು, ಉದಾಹರಣ ವಾಕ್ಯಗಳನ್ನು ಕಾಲಾನುಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಕೊಟ್ಟಿರುವುದು – ಇವು ಈ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಮುಖ್ಯವಾಗಿವೆ. “ಖಚಿತತೆ, ಶಾಸ್ತ್ರೀಯತೆ ಮತ್ತು ನಿಯಮ ಬದ್ಧತೆಗಳಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರದ ಇನ್ನೊಂದು ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಇಂಥ ಇನ್ನೊಂದು ನಿಘಂಟು ಇಲ್ಲವೆಂದು” ವಿದ್ವಾಂಸರು ಅಭಿಪ್ರಾಯಿಸಿದ್ದಾರೆ.

          ಗ್ರಂಥ ಸಂಪಾದನೆ ಮತ್ತು ಸಾಹಿತ್ಯ ಚರಿತ್ರೆ – ಇವೆರಡು ಹತ್ತೊಂಬತ್ತನೆಯ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಹೊಸ ಶಾಸ್ತ್ರ ಸಾಹಿತ್ಯ ಪ್ರಕಾರಗಳು. ಈ ಪ್ರಕಾರಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಮತ್ತು ಛಂದಸ್ಸಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆಯೂ ಮಿಶನರಿಗಳು ಪೂರ್ಣಪ್ರಮಾಣದ ಕೃತಿಗಳನ್ನು ರಚಿಸಲಿಲ್ಲ. ಕಿಟೆಲ್ ತಾನು ಸಂಪಾದಿಸಿದ ಕೇಶಿರಾಜನ ಶಬ್ದಮಣಿದರ್ಪಣ ಮತ್ತು ನಾಗವರ್ಮನ ಛಂದೋಂಬುಧಿ – ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಗ್ರಂಥ ಸಂಪಾದನೆಯ ಸೂತ್ರಗಳನ್ನು ಶಾಸ್ತ್ರೀಯವಾಗಿ ಅಳವಡಿಸಿದ್ದಾನೆ.ಹಸ್ತ ಪ್ರತಿಗಳ ಸಂಕಲನ ಅವುಗಳ ಪರಂಪರೆಯನ್ನು ಸಿದ್ಧಪಡಿಸುವುದು, ಪಾಠಾಂತರಗಳನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಿ ಸೂಕ್ತವಾದುದನ್ನು ನಿರ್ಣಯಿಸುವುದು – ಇವು ಕಿಟೆಲನ ಸಂಪಾದನ ಕಾರ್ಯದ ಲಕ್ಷಣಗಳು. ಛಂದಸ್ಸಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಗುರು ಮತ್ತು ಲಘುಗಳಿಗೆ ಯೂರೋಪಿಯನ್ ಮಾದರಿಯ  ಚಿಹ್ನೆಗಳ (- ಮತ್ತು ಲ)  ಬಳಕೆ ಮತ್ತು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ರಮಾ ಗಣ (- ಲ) ಸಹಜವಾಗಿ ಬರುವುದಿಲ್ಲವೆಂಬುದರ ಸಾಧಾರ ನಿರೂಪಣೆ – ಇವು ಮಿಶನರಿಗಳ ಸಾಧನೆ.ಮೊದಲನೆಯದನ್ನು ವುರ್ತನು ತನ್ನ ಪ್ರಾಕ್ಕಾವ್ಯಮಾಲಿಕೆಯಲ್ಲಿ ತಿಳಿಸಿದ್ದು ಎರಡನೆಯದನ್ನು ಕಿಟೆಲ್ ತಾನು ಸಂಪಾದಿಸಿದ ನಾಗವರ್ಮನ ಕನ್ನಡ ಛಂದಸ್ಸು ಗ್ರಂಥದುದ್ದಕ್ಕೂ ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿ ಬರೆದಿರುವ ಟಿಪ್ಪಣಿಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದ್ದಾನೆ.

          ಸಾಹಿತ್ಯ ಚರಿತ್ರೆ  ಎಂಬ ಪ್ರಕಾರದ ಅವತರಣ ಮಿಶನರಿಗಳಿಂದ ಆಯಿತು. 1868ರಲ್ಲಿ ಜಾರ್ಜ್ ವುರ್ತ್ ಹಳಗನ್ನಡ ನಡುಗನ್ನಡ ಪದ್ಯಗಳ ಸಂಕಲನವನ್ನು ಹೊತಂದ. ಇದರಲ್ಲಿ ಪದ್ಯಗಳನ್ನು ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಸಾಹಿತ್ಯ, ಲಿಂಗಾಯಿತ ಸಾಹಿತ್ಯ, ಜೈನ ಸಾಹಿತ್ಯ ಮತ್ತು ನಾಡ ಕ್ರೈಸ್ತ ಸಾಹಿತ್ಯ ಎಂಬ ನಾಲ್ಕು ಶೀರ್ಷಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ವರ್ಗೀಕರಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ಸಾಹಿತ್ಯದ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಹೀಗೆ ಗುರುತಿಸಿ ವರ್ಗೀಕರಣಕ್ಕೆ ಬಳಸಿರುವುದು ಸಾಹಿತ್ಯೇತಿಹಾಸ ರಚನೆಯ ಪ್ರಥಮ ಪ್ರಯತ್ನವೆನ್ನಬಹುದು. ಮುಂದೆ ಕಿಟೆಲ್ ತಾನು 1875ರಲ್ಲಿ ಸಂಪಾದಿಸಿದ ನಾಗವರ್ಮನ ಕನ್ನಡ ಛಂದಸ್ಸು ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯ ಚರಿತ್ರೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ಪ್ರಬಂಧ ಎಂಬ ಅರವತ್ತು ಪುಟಗಳ ಒಂದು ಪ್ರಬಂಧವನ್ನು ರಚಿಸಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ.ಇದರಲ್ಲಿ ವುರ್ತನ ವರ್ಗೀಕರಣವನ್ನು ಸ್ಥೂಲವಾಗಿ ಅನುಸರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅಲ್ಲದೆ 130 ಹಳಗನ್ನಡ ನಡುಗನ್ನಡ ಕವಿಗಳ ಕಾಲವನ್ನು ವೈಜ್ಞಾನಿಕವಾಗಿ ಸಾಕ್ಷ್ಯಾಧಾರ ಸಮೇತ ನಿಗದಿ ಪಡಿಸಿದ್ದಾನೆ ಮತ್ತು  ಸಾಧ್ಯವಾದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಅವರುಗಳ ಕಾವ್ಯದ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಪರಿಚಯವನ್ನು ನೀಡಿದ್ದಾನೆ.ಇವರಿಬ್ಬರ ಕಾರ್ಯ ವಿಧಾನವನ್ನು ಮುಂದಿನ ಸಾಹಿತ್ಯ ಚರಿತ್ರಕಾರರು ಅನುಸರಿಸಿದರು ಎಂಬುದು ಗಮನಾರ್ಹ.

          ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಹತ್ತೊಂಬತ್ತನೆಯ ಶತಮಾನ ಶಾಸ್ತ್ರ ಸಾಹಿತ್ಯ ಕೃತಿಗಳ ಬಾಹುಳ್ಯವನ್ನು ಕಂಡ ಕಾಲ. ಶಾಸ್ತ್ರ ಸಾಹಿತ್ಯ ಶಾಖೆಗಳು ಹೊಸ ದಿಕ್ಕನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡ ಕಾಲ. ಈ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳು ವಿದೇಶೀ ಕ್ರೈಸ್ತ ಮಿಶನರಿಗಳಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಾದವು. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಈ ಕಾಲಾವಧಿ ಶಾಸ್ತ್ರ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಸುಗ್ಗಿಯ ಕಾಲ; ಶಾಸ್ತ್ರ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಮಿಶನರಿ ಯುಗ. ಈ ಯುಗದ ಎಲ್ಲ ಕಾರ್ಯಗಳ ನೇತಾರ ಫರ್ಡಿನಂದ್ ಕಿಟೆಲ್.

ಶಿವರಾಮಕಾರಂತರ ಶಿಕ್ಷಣ ತತ್ವಗಳು

ನಾನು ಮಂಗಳೂರಿನ ಸರಕಾರಿ ಶಿಕ್ಷಕ ಶಿಕ್ಷಣ ಮಹಾವಿದ್ಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರವಾಚಕನಾಗಿದ್ದಾಗ ಶಿವರಾಮ ಕಾರಂತ ಪೀಠಾಧ್ಯಕ್ಷರಾಗಿದ್ದ ಪ್ರೊ ಸಬೀಹ ಅವರು ದೂರವಾಣಿ ಮಾಡಿ ಶಿವರಾಮ ಕಾರಂತರ ಶಿಕ್ಷಣ ತತ್ವಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ಭಾಷಣಕ್ಕಾಗಿ ಆಹ್ವಾನಿಸಿದರು. ನನಗಿದ್ದ ಮಿತಿಗಳನ್ನು ಹೇಳಿ ವಿನಯ ಪೂರ್ವಕಾವಾಗಿ ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ಅವರು ನನ್ನನ್ನು ಬಿಡಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರಾಗಿದ್ದ ಸತ್ಯನಾರಾಯಣ ಮಲ್ಲಿಪಟ್ಣ ಅವರು ಸಬೀಹ ಅವರ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಮತ್ತೆ ತಂದರು. ಅವರು ನನ್ನ ಒಳ್ಳೆಯ ಸ್ನೇಹಿತರು. ಅವರ ಆಗ್ರಹದಿಂದ ಆ ಅವಕಾಶವನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡೆ. ಭಾಷಣವು ಉಪಯುಕ್ತವಾದಂತೆ ಕಾಣಿಸಿತು. ಶಿವರಾಮಕಾರಂತರ ತತ್ವಗಳು ಕರ್ನಾಟಕದ ಹೊರಗಡೆ ಪ್ರಚಾರವಾಗಲೆಂದು ಅದನ್ನು ಸಂಕ್ಷೇಪಿಸಿ ಇಂಗ್ಲೀಷಿಗೆ ಭಾಷಾಂತರಿಸಿ ಕಳುಹಿಸಿದೆ, ಎಜುಟ್ರ್ಯಾಕ್ಸ್ ಎಂಬ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಅದು ಪ್ರಕಟವಾಯಿತು. ಅದನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ನಕಲು ಮಾಡಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ:

                                       Dr Shivarama Karanth – A Less Known Educationist from Karnataka

                       Education is one field which has attracted the attention of everyone whether rich or poor, male or female learned or illiterate and has acquired importance irrespective of region religion and creed. But when a person devices a sequential series of activities to make learning relevant, meaningful and joyful or suggests some philosophical or psychological basis on which such activities can be built, he attracts the attention of the community. In modern India contribution to education of such personalities like R B Tagore, Aravind Ghosh, Mahatma Gandhi, Ramana Maharshi, Jiddu Krishnamurthy etc are critically reviewed evaluated and are included in the syllabi of Education Courses. There are many other personalities who have considerably contributed to the theory and practice of education in different states and are respected in the region. But a comprehensive evaluation of such theories in comparison to the theories of conventional educationists has not been attempted. But many of the present day practices can be traced back to the ideas and experiments of such personalities. Here is a presentation of the principles of a educationist of outstanding abilities who influenced the field of education in Karnataka namely Dr Shivarama Karantha, who is less known as an educationist but is a well known man of letters and a Gyanpeeth awardee in literature.

                It is but natural that a high profile man of letters involves himself deeply in improving the quality of education in schools. Both the disciplines of education and literature are concerned with the transference of culture from one generation to the next; both the disciplines aim at bettering the society. Whereas the literature mirrors the society,  the educational process takes place in a miniature society namely the classroom.

                Discussion on education in the works of literature is incidental and of an indirect nature. The ill effects of punishment in schools, the boredom in classrooms, and indifference of teachers to the feelings of pupils in educational institutions are popular themes litterateurs have treated in their works. But when a man of letters discusses educational problems scientifically and on the basis of experiments conducted by him, it comes to be respected as a theory of education. Shivarma Karantha is one of such scholars who propounded a theory of education out of his interest and concern.  He also took into account his own experiences as a student, as an onlooker later and also as a participant in educational events. He never claimed himself to be an expert in the field. Educational thoughts of Shivarama Karantha are included in his autobiographical works Smritipataladinda and Huchchumansina hattumukhagalu and a large number of articles published in different forums. Karantha himself came out of educational stream at the +2 stage unable to tolerate the ordeal of the system (sp 367), devised his own methods to teach and tried them in the schools of Udupi and Dakshina Kannada districts of Karnataka. A lucid description of these endeavours, the theory behind such practices and a critique of the present educational scenario can be found in the above works.

                As mentioned above his thoughts are spread in different works written over a period of fifty years and if these are collected into a single volume they become a large treatise. The originality of his writings, their social concern, their scope, and narration authenticated by experience makes them valuable. Since the decisions arrived at are justified by activities he conducted they become relevant even for today.

                Viewed from a different perspective his writings range from pre-independent India of 1930 to technologically developed modern India of 1995 (hmh 482). Reacting constructively to the happenings in the field of education, adding his own ideas, trying to improve the total atmosphere Karantha becomes an active player during the period. He is not an educationist in the conservative sense. He did not possess a degree in education nor did he work in any official capacity in the educational set up of the state. But he has worked with the mission of improving education to make it an instrument to better it in his own way.

                In his childhood his education started at Aigala matha where the teacher was Aigalu (the term refers to a teacher) and the school was Matha (means  his revered place). Only a few people usually less than ten ,belonging to upper caste used to learn under him. They used to get religious education there and the method was rote learning. Neither the attitude nor the interests of pupils were cared for. Karantha has had no appreciation for this type of education. He says “so many of us are making our livings without education is ample evidence to show this type of education is useless to life”(sp237). And again, after his college life he wrote “the college curriculum was tasteless”(sp 367).

                According to Karantha this state of affairs continued until the British established modern type of schools. English education promoted by British schools prepared the persons for a vocation though the vocations provided to us were of a menial nature. Any type of vocation was so very essential to the people of India in those days as the influence of industrial revolution crippled the traditional artisan occupations.  A shoe maker could not make his living with his occupation because industrially shoes could be produced at very cheaper rates. Thus the youth needed new type of professions and hence the relevance of new type of education.

                The new British schools had certain advantages. The subjects taught in the schools had variety; this catered to the needs and interests of pupils; emphasis on the language changed from vernaculars to English and English occupied the centre-stage; education was extended to other sections of society. But the pedagogy, the monotonous way of teaching, the method of rote learning – all remained the same. Karantha was also a student in such schools and viewed the content and methodology in them with concern. All these experiences led Karantha to formulate his own principles and give trial to run them.

Karantha’s Educational Principles

                Shivarama Karantha’s educational principles revolve around core of three elements:                                    
                        -     Nurturing and creating interest

-          Encouraging creativity, and

-          Empowering children to think

Though Karantha dues not attempt a rigorous definition of these terms and concepts, they can be explained thus: whatever a child does on its own and enjoys doing it can be called its interest. All children have interests of their own and at the early stages of education these are to be identified and nurtured. At a later stage when the teaching of new subjects commences interests in such subjects is to be generated and sustained. Ultimately children are to be trained to dedicate their achievements to the society at large. Pedagogically these can be achieved by making the teaching process attractive eliminating discouraging elements in the learning atmosphere and providing the children a variety of activities in which they participate and learn for themselves.

                Secondly “the world of child is imaginative; its actions are emotional; it always functions creatively” (skl 225). Hence imitation and memorization do not make a congenial atmosphere for it to learn.  The child wants to create new things on its own and the school has to provide independence, opportunity and encouragement to children to achieve their ends.

                Thirdly ultimate aim of education is to enable the person to solve problems he/she encounters in his/her life. He says “if the knowledge filled in the head has no relation to his/her own future he/she is likely to remain immature. Hence activities in schools must be geared to make the children take decisions on the basis of the evidence of facts, experiments and,  frame theories. This quality is to be developed at an early age along with  knowledge” (skl 214-15).

Karntha’s Experiments

                During his life time Karantha strived to practice his theory in two ways:

-          He established a school in Balavana in Puttur Dakshina Kannada , Karnataka and tried to put his principles to practice.

-          He organised Makkala koota (children fair) bringing children from different schools on common platform to cooperatively participate in different activities and bring out their talents.

Balavana meaning garden of children was a school housed in a small building amidst a spacious garden. The intention of the school was to make the children learn for themselves and joyfully but it also prepared the pupils for the then terminal examination of the primary school (i.e. 8^th standard) in an unconventional manner thus enticing the parents to send their wards to his school. The academic sessions in the school were not rigid. The students were to learn by doing. For instance history lessons could be learnt by dramatization, geography by constructing relief maps using mud, pebbles, grass etc., and languages by reciting poems extempore and so on. But the school was not recognised by the government; teachers were not prepared to work at the salaries management could afford. Without these two, school could not attract students. Inevitably the school was closed down.

                In children fairs that he organised in collaboration with the community, pupils could sing the song of their interest, could narrate the stories of their own or stories of others that impressed them, could dance to folk tunes and thereby try to demonstrate life styles of their village, draw pictures, build and play dramas, construct and recite proverbs, play antyakshari etc. These he thought would satisfy the principles of interest and creativity. He also believed schools would emulate such activities and make the educational process lively. Though this did not happen totally, schools in this part of the country do conduct some of these activities on occasions.

                Karantha thought value education is not exclusively the area of schools (sp 211). Parents and society at large have to take the charge of making the pupils value oriented; attempts are to be made to make the society value conscious. According to him physical education is essential to inculcate discipline among pupils. He discourages compulsory drill, compulsory NCC etc. Discipline in life has to be learnt in an atmosphere of love and affection (skl 214).

Conclusion

As Dr Mahabaleswara Rao puts it “Shivarama Karanth is not an educationist in the formal sense”(hmh 490). i. e. He did not define and use technical words in the elucidation of educational principles. His theory emerges out of his experience and experiments and fittingly find place in his autobiographical notes. He was interested in and has discussed almost all dimensions of education. But his primary concern remained to be primary and secondary education. Dr Shivarama Karantha is no more but his principles are guiding the posterity.

[hmh = Huchchumanasina hattu muKhagalu, skl = Shivarama karanthara lekhanagalu, sp = Smriti pataladinda]

ಮುನ್ನುಡಿಗಳು ಕೇವಲ ಮುನ್ನುಡಿಗಳೇ ಆಗಿರಬೇಕಿಲ್ಲ!!

ನಾನು ಕೆಲವು ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆ ಮಾಧವ ಕುಲಕರ್ಣಿಯವರ ನಾನು ಬರೆದ ಮುನ್ನುಡಿಗಳು ಎಂಬ ಪುಸತಕವನ್ನು ಓದಿದೆ. ಈ ಪುಸತಕವನ್ನು ಹೊಸದಿಗಂತದವರು ನನಗೆ ಸಮೀಕ್ಷೆಗೆಂದು ಕಳುಹಿಸಿದ್ದರು. ಓದಿದನಂತರ ಇವು ಬರೀ ಮುನ್ನುಡಿಗಳಲ್ಲ ಆ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಅಡಕಗೊಳಿಸಿದ ಒಂದು ಜಾತಿಯ ವಿಮರ್ಶೆ ಎನ್ನಿಸತು. ಈ ಹಿನ್ನೆಲೆ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡೇ ಈ ಪರಿಚಯಾತ್ಮಕ ಲೇಖನ ಬರೆದೆ. ಅದರ ನಕಲು ಇಲ್ಲಿದೆ:

           ಉಪ್ಪಿನ ಕಾಯಿ ಇಲ್ಲದೆ ಊಟವಿಲ್ಲ; ಮುನ್ನುಡಿ ಇಲ್ಲದೆ ಪುಸ್ತಕವಿಲ್ಲ. ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಹೇಗೆ ಊಟದ ರುಚಿಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುವುದೋ ಹಾಗೆ ಮುನ್ನುಡಿಯೂ ಓದುಗರಿಗೆ ಕೃತಿಯ ಆಸ್ವಾದವನ್ನು ಸುಗಮಗೊಳಿಸುವುದು, ಕೃತಿಯನ್ನು ನೋಡಲು ಮನಸ್ಸನ್ನು ಸಿದ್ಧಪಡಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಕೃತಿಯನ್ನು ಆತ್ಮೀಯವಾಗಿಸುವುದು. ಮುನ್ನುಡಿಯು ಕೃತಿಯನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸುತ್ತದೆ, ವಿಮರ್ಶಿಸುತ್ತದೆ, ಅದಕ್ಕೊಂದು ಹಿನ್ನೆಲೆ ಕಲ್ಪಿಸುತ್ತದೆ. ಮುನ್ನುಡಿಯನ್ನು ಕೃತಿಕಾರರಿಗೆ ಆತ್ಮೀಯರೂ  ಉನ್ನತ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವುಳ್ಳವರೂ ಆದ ಹಿರಿಯರು ಬರೆದಿರುತ್ತಾರೆ. ಅನಂತ ಮೂರ್ತಿಯವರು, ಗೋಪಾಲ ಕೃಷ್ಣ ಅಡಿಗರು , ದೇ ಜವರೇಗೌಡರು, ಶಿವರುದ್ರಪ್ಪನವರು ಇಂತಹ ಹಲವು ಹಿರಿಯೆರು ಅನೇಕ ಕೃತಿಗಳಿಗೆ ಮುನ್ನುಡಿ ಬರೆದು ಬರಹಗಾರರನ್ನು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಿರುತ್ತಾರೆ. ಮತ್ತು ಅನಂತರ ತಮ್ಮ ಮುನ್ನುಡಿಗಳನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ ಪುಸ್ತಕ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಪ್ರಕಟಿಸಿರುತ್ತಾರೆ. ಅಂತಹ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಸಾಲಿಗೆ ಮಾಧವ ಕುಲಕರ್ಣಿಯವರು ಸೇರುತ್ತಾರೆ. ತಮ್ಮಕೃತಿಗೆ ಅವರು ಕೊಟ್ಟಿರುವ ಹೆಸರು ನಾನು ಬರೆದ ಮುನ್ನುಡಿಗಳು. ಈ ಹೆಸರೇ ಕುಲಕರ್ಣಿಯವರ ಸರಳತೆಯನ್ನೂ ನೇರ ಸ್ವಭಾವವನ್ನೂ ತೋರಿಸುತ್ತದೆ.

          ನಾನು ಬರೆದ ಮುನ್ನುಡಿಗಳು ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟು ಹದಿನೆಂಟು ಮುನ್ನುಡಿಗಳನ್ನು ಸಂಕಲಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇಲ್ಲಿರುವ ಮುನ್ನುಡಿಗಳು ಸರಾಸರಿ ಹನ್ನೆರಡು ಪುಟಗಳಷ್ಟು ದೀರ್ಘ. ಆದರೆ ಎಲ್ಲವೂ ಅಷ್ಟೇ ಉದ್ದದವಲ್ಲ. ಅತಿಕಡಿಮೆ ಎಂದರೆ ಅಶೋಕ ಕುಲಕರ್ಣಿಯವರ ಕೃತಿಗೆ ಬರೆದಿರುವ ಐದು ಪುಟಗಳ ಮುನ್ನುಡಿ ಅತಿ ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತವಾದುದು. ದಬಾಕು – ಸಮಗ್ರ ನೋಟ ಮತ್ತು ಮೊಗಸಾಲೆಯವರ ಸಮಗ್ರ ಕಾವ್ಯ – ಈ ಗ್ರಂಥಗಳಿಗೆ ಬರೆದಿರುವ ಮುನ್ನುಡಿಗಳು ತಲಾ ಮೂವತ್ತು ಪುಟಗಳಷ್ಟು ದೀರ್ಘ. ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತತೆ ಅಥವ ದೀರ್ಘವಾಗಿರುವುದು ಗುಣಮಟ್ಟವನ್ನೇನೂ ತೋರಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೊಂದು ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನೋಡಿದರೆ ಈ ಮುನ್ನುಡಿಗಳಿಂದ ಅಲಂಕೃತವಾದ ಕೃತಿಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ವಸ್ತುಗಳು ವೈವಿಧ್ಯಮಯ. ಆರು ಕಥಾಸಂಕಲನಗಳಿಗೆ, ಆರು ಕಾವ್ಯಗಳಿಗೆ ಎರಡು ಕಾದಂಬರಿಗಳು ಮೂರು ಸಮಗ್ರ ಸಾಹಿತ್ಯ ಮತ್ತು ಒಂದು ನಾಟಕ – ಹೀಗೆ ವಿಭಿನ್ನ ಸಾಹಿತ್ಯಕೃತಿಗಳಿಗೆ ಮಾಧವ ಕುಲಕರ್ಣಿಯವರು ಬರೆದ ಮುನ್ನುಡಿಗಳನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟಾಗಿಸಲಾಗಿದೆ. ಭೈರಪ್ಪ, ಕಂಬಾರರು, ಮೊಗಸಾಲೆ, ಅಕಬರ ಆಲಿ – ಹೀಗೆ ಕರ್ನಾಟಕದ ಬೇರೆಬೇರೆ ಭಾಗಗಳ ಖ್ಯಾತ ಲೇಖಕರ ಕೃತಿಗಳಿಗೆ ಇವರು ಮುನ್ನುಡಿ ಬರೆದಿರುತ್ತಾರೆ. ಇಂತಹ ಕೃತಿಗಳಿಗೆ ಮುನ್ನುಡಿ ಬರೆಯುವ ಎಂಟೆದೆಯೂ ಸೌಜನ್ಯವೂ ವಿದ್ವತ್ತೂ ಕುಲಕರ್ಣಿಯವರಲ್ಲಿದೆ. ಕೃತಿಕಾರರೊಡನೆ ಆತ್ಮೀಯ ಸಂಬಂಧ, ಅವರ ಕಷ್ಟಾನುಕಷ್ಗಳಿಗೆ ಸಾನುಕಂಪ, ಅವರ ಕೃತಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮೆಚ್ಚುಗೆ ಇಂತಹ ಗುಣಗಳು ಮುನ್ನುಡಿಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಮೌಲಿಕವೂ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವೂ ಆಗಿಸಿವೆ.

          ಇಲ್ಲಿರುವ ಮುನ್ನುಡಿಗಳು ಕೇವಲ ಲೇಖಕರನ್ನು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸುವ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಮಾತ್ರ ಬರೆದ ಚೆನ್ನುಡಿಗಳಲ್ಲ. ಕೃತಿಯನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸುತ್ತಾ ತಕ್ಕಮಟ್ಟಿಗೆ ಅದನ್ನು ಒರೆಗೆ ಹಚ್ಚುವ ಕುಶಾಗ್ರ ನುಡಿಗಳು. ಆದ್ದರಿಂದ ಇವುಗಳನ್ನು ವಿಮರ್ಶಾತ್ಮಕ ಮುನ್ನುಡಿಗಳು ಎನ್ನಬಹುದು. ಒಂದು ಕೃತಿಯನ್ನು ಅದರಷ್ಟಕ್ಕೇ ಅಲ್ಲ; ಲೇಖಕರ ಎಲ್ಲಕೃತಿಗಳ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಸಮಗ್ರವಾಗಿ ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ನೋಡುವುದು, ಅದರ ಸಾಮಾಜಿಕ ಪ್ರಸ್ತುತತೆಯನ್ನು ಎತ್ತಿ ತೋರುವುದು ಮಾಧವರ ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯ. ಅವರು ಆರಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಪುಸ್ತಕವಿಧಗಳಾದ ಸಮಗ್ರ ಸಾಹಿತ್ಯ, ಕಾವ್ಯ, ಕಥಾಸಂಕಲನ ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಗೆ ಮಾಡುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯವೂ ಉಚಿತವೂ. ಆದರೆ ಭೈರಪ್ಪನವರ ಗೃಹಭಂಗ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನಾಗಲೀ ಕಂಬಾರರ ಶಿವರಾತ್ರಿ ನಾಟಕವನ್ನಾಗಲೀ ವಿಮರ್ಶಿಸುವಾಗ ಕೂಡ ಈ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯನ್ನು ತೋರುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಮಾಧವ ಕುಲಕರ್ಣಿಯವರ ವಿಮರ್ಶೆಯ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಒಂದು ಹೊಳಹು.

          ಭೈರಪ್ಪನವರ ಗೃಹಭಂಗ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ವಿಮರ್ಶಿಸುವಾಗ ಅವರ ಅದುವರೆಗಿನ ಕಾದಂಬರಿಗಳ ಒಂದು ಸಮೀಕ್ಷೆಯನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾರಾದರೂ ಅನೇಕರಂತೆ ಭೈರಪ್ಪನವರು ಭಾರತದ ಪರಂಪರಾಗತ ಮೌಲ್ಯಗಳಿಗೆ ಶರಣಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತಾರೆ ಎಂಬಂತೆ ಸರಳೀಕರಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹಿಂದಿನದಾದ ಭೈರಪ್ಪನವರ ಗ್ರಹಣದವರೆಗಿನ ಕಾದಂಬರಿಗಳಲ್ಲಿ ಆಧುನಿಕತೆ ಮತ್ತು ಸನಾತನತೆಗಳ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಚರ್ಚಿಸಿದ್ದಾರೆಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿ ಅವರ ಈ ಕೃತಿಗಳಲ್ಲಿ ಸಾತ್ವಿಕತೆಯನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುವ ಮತ್ತು ವೈಭವಗೊಳಿಸುವ, ಮತ್ತು ವೈಚಾರಿಕವಾಗಿ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ನೋಡುವ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಇದೆ ಎಂದು ಅಭಿಪ್ರಾಯಿಸುತ್ತಾರೆ.ಗೃಹಭಂಗವು ಒಂದು ವಿಭಿನ್ನ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದ್ದಾಗಿದ್ದು ಇದರಲ್ಲಿ ದೈವವಿರೋಧಿಯಾಗಿಯೂ (ಒಬ್ಬ) ಒಳ್ಳೆಯ ಮಾನವನಾಗಬಲ್ಲನೆಂಬುದನ್ನು ಪ್ರಥಮವಾಗಿ ಚಿತ್ರಿಸಿದ್ದಾರೆಂದು ವಿವರಿಸಿದ್ದಾರೆ.ಜೀವನದ ಒಂದು ತುಣುಕನ್ನು ವಾಸ್ತವಿಕ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರಿಸಿರುವುದು ಇಲ್ಲಿ ಭೈರಪ್ಪನವರ ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯವೆಂದು ಅಭಿಪ್ರಾಯಿಸಿದ್ದಾರೆ. ವಿಮರ್ಶೆಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಆನುಷಂಗಿಕವಾಗಿ  “ಐತಿಹಾಸಿಕ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ವರ್ತಮಾನದ ವಿಪುಲತೆಯೊಡನೆ ವಿವರಿಸುವ ಗಳನಾಥರ ಕಾದಂಬರಿಗಳು ಕನ್ನಡ ಕಾದಂಬರೀ ಲೋಕದ ನಿರೂಪಣಾ ವಿಧಾನಕ್ಕೆ ಭದ್ರವಾದ ತಳಪಾಯವನ್ನು ಹಾಕಿದ”ವು ಎಂದೂ, “ನವ್ಯ ಪಂಥದ ಅನುಭವದ ಹರಹು ತೀರ ಕಡಿಮೆಯಿದ್ದು ಬದ್ಧ ವಿಚಾರಗಳಿಂದಾಗಿ ಸಾಹಿತ್ಯ ಕ್ರಿಯೆಯನ್ನೇ ಬಲಿಕೊಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ” ಎಂದೂ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ. ಗೃಹಭಂಗದನಂತರ ಬಂದ ಭೈರಪ್ಪನವರ ಗ್ರಹಣವು ರಚನೆಯ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ತೀರ ಅಶಕ್ತವಾದ ಕಾದಂಬರಿ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಇಲ್ಲೆಲ್ಲ ಮಾಧವ ಕುಲಕರ್ಣಿಯವರ ವಿದ್ವತ್ತೂ, ನಿಷ್ಠುರ ನಿರ್ಣಯಗಳೂ ಕಾಣುತ್ತವೆ.

          ಕಂಬಾರರ ಶಿವರಾತ್ರಿ ನಾಟಕವನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸುವಾಗಲೂ ಅವರ ಚಕೋರಿ ಎಂಬ ಕವನ, ಶಿಖರ ಸೂರ್ಯ ಎಂಬ ಕಾದಂಬರಿ ಇವುಗಳ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಚರ್ಚಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಅಧ್ಯಯನ ಶೀಲ ಗುಣವೇ ಕುಲಕರ್ಣಿಯವರ ಪ್ರಬಂಧಗಳಿಗೆ ಮೆರುಗು ಕೊಡುವಂತಹದು.

          ನರಸಿಂಹ ಪರಾಂಜಪೆಯವರ ಕಾವ್ಯಕ್ಕೆ ಬರೆದ ಮುನ್ನುಡಿಯಲ್ಲಿ ಕಾವ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಕೆಲವು ಮೂಲಭೂತ ತತ್ವಗಳನ್ನು ತಿಳಿಸುತ್ತಾರೆ. “ಅಮೂರ್ತವು ಮೂರ್ತವಾಗುವ ಕಾಲವೇ ಕವಿತೆ ಹುಟ್ಟುವ ಕಾಲ” ಎಂಬ ಕವಿಯ ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ಒಪ್ಪಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿದ್ದಾರೆ.”ನಿಸರ್ಗ ಮತ್ತು ಮನುಷ್ಯನ ಮಧ್ಯೆ ಇರುವ ಸಂಪರ್ಕಸೇತುವೆಯನ್ನು ಪುನರ್ ರಚಿಸಬೇಕೆಂಬುದೇ” ಪರಾಂಜಪೆಯವರ ಕಾವ್ಯದ ವಸ್ತುವಾಗಿದೆ ಎಂದು ಸಾಮಾನ್ಯೀಕರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಮಾಧವ ಕುಲಕರ್ಣಿಯವರ ಮುನ್ನುಡಿಯಿಂದ ಪರಾಂಜಪೆಯವರ ಕವನಗಳನ್ನು ಓದಬೇಕೆಂಬ ಪ್ರೇರಣೆಯೊದಗುತ್ತದೆ.

          ಅಶೋಕಕುಲಕರ್ಣಿಯವರ ಕಥೆಗಳಿಗೆ ಬರೆದ ಮುನ್ನುಡಿ ವಿಶಿಷ್ಟವೂ ಮನಮುಟ್ಟುವಂತೆಯೂ ಆಗಿ ಮೂಡಿಬಂದಿದೆ. ಅವರು ಬರೆದ ಏಕಮಾತ್ರ ಕಾದಂಬರಿ ನಿರ್ಗತಿಕರು ಎಂಬ ಕೃತಿಯನ್ನು, ಬಡ್ತಿ ಮತ್ತು ಇತರ ಕಥೆಗಳು ಎಂಬ ಕಥಾಸಂಕಲನವನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಚರ್ಚಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅಶೋಕ ಕುಲಕರ್ಣಿಯವರಿಗೆ ಕತೆ ಬರೆದುಕೊಡುಂತೆ ಕೇಳಿ ಒಂದು ಆಹ್ವಾನ ಬಂದಿಲ್ಲವೆಂಬುದು ಲೇಖಕರಿಗೆ ದುಃಖದ ಸಂಗತಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ಹೃದಯತಂತಿಯನ್ನು ಮಿಡಿಯುತ್ತಾರೆ ಮಾಧವರು. ಬಡ್ತಿ ಎಂಬ ಕಥೆಯಲ್ಲಿ “ಜಾತಿ ವೈಷಮ್ಯ ಮತ್ತು ದೈಹಿಕ ಶಕ್ತಿಯ ಹಿಕಮ್ತ್ತುಗಳು ಮುಗ್ಧತೆಯನ್ನು ಮತ್ತು ನಿಷ್ಠಾವಂತಿಕೆಯನ್ನುಆಧುನಿಕ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಹೊಸಕಿಹಾಕುತ್ತವೆ” ಎಂಬುದನ್ನು ವಿವರಿಸುವ ಪರಿಯನ್ನು ನಮ್ಮ ಮುಂದಿಡುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗೆಯೇ ಇತರ ಕತೆಗಳ ಬಗ್ಗೆಯೂ. ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಅಶೋಕರ (ದಿವಂಗತರಾದ್ದರಿಂದ) ಅನುಪಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಅವರ ಪ್ರೇರಣೆಯಿಂದ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕೆ ಮತ್ತೊಬ್ಬಅರ್ಥಪೂರ್ಣ ಕಥೆಗಾರ ದಕ್ಕುವಂತಾಗಲಿ ಎಂದು ಹಾರೈಸಿದ್ದಾರೆ.

           ಅಕಬರ ಅಲಿ, ಸಿಪಿಕೆಯವರಂತಹ ಹಿರಿಯರ ಕೃತಿಗಳಿಗೆ ಮುನ್ನುಡಿ ಬರೆಯುವಾಗ ಸೌಜನ್ಯವನ್ನು ಮೆರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಕಿರಿಯರ ಮತ್ತು ಸಮಾನವಯಸ್ಕರ ಕೃತಿಗಳಿಗೆ ಬರೆಯುವಾಗ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹದ ನುಡಿಗಳನ್ನಾಡುತ್ತಾರೆ. ಎಲ್ಲ ಕೃತಿಗಳನ್ನು ಒರೆಗೆ ಹಚ್ಚುತ್ತಿರುವಾಗಲೂ ವಿನಯವನ್ನೂ ಹೃದಯವಂತಿಕೆಯನ್ನೂ ಮರೆಯುವುದಿಲ್ಲ.

          ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ಬರೆದ ಮುನ್ನುಡಿಗಳು ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟ ಕೃತಿ. ಇದು ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಮಾಧವ ಕುಲಕರ್ಣಿಯವರು ಬರೆದ ಮುನ್ನುಡಿಗಳ ಸಂಕಲನ. ಆದರೆ ಇದರಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖ ಸಾಹಿತಿಗಳ ಕೃತಿಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿ ಉತ್ತಮ ವಿಮರ್ಶಾತ್ಮಕ ಬರಹಗಳಿವೆ. ಹೀಗೆ ಈ ಕೃತಿ ಇಪ್ಪತ್ತನೆಯ ಶತಮಾನದ ಹಲವು ಕೃತಿಕಾರರ ಒಂದು ಸ್ಥೂಲ ಮೌಲ್ಯಮಾಪನ ಎನ್ನಬಹುದು. ಎಲೆಯ ಮರೆಯ ಕಾಯಿಯಂತಿದ್ದುಕೊಂಡು ಮಾಧವ ಕುಲಕರ್ಣಿಯವರು ಹಲವು ಉತ್ತಮ ಕೃತಿಗಳನ್ನು ನೀಡಿದ್ದಾರೆ. ನಾನು ಬರೆದ ಮುನ್ನುಡಿಗಳು ಇವರ ಕೃತಿಶ್ರೇಣಿಗೆ ಒಂದು ಮೌಲಿಕ ಸೇರ್ಪಡೆ. ಈ ಕೃತಿಯನ್ನು ಓದಿದ ಮೇಲೆ ಮುನ್ನುಡಿ ಎಂಬುದೂ ಒಂದು ಸಾಹಿತ್ಯ ಪ್ರಕಾರವೆಂದು ನಿಮಗನ್ನಿಸಿದರೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಿಲ್ಲ. ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟು 230 ಪುಟಗಳಿವೆ.ಪ್ರಕಾಶಕರು ಜಾಗೃತಿ ಪ್ರಿಂಟೆರ್ಸ್, ಕೊಟ್ಟಿಗೆ ಪಾಳ್ಯ, ಮಾಗಡಿ ರಸ್ತೆ, ಬೆಂಗಳೂರು ಇವರು. ಪುಸ್ತಕದ ಬೆಲೆ 200/-ರೂಗಳಿದ್ದು ಕೈಗೆಟುಕದಷ್ಟಿಲ್ಲ. ಪುಸ್ತಕಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಲೇಖಕರಿಗೆ ಎಲ್ಲ ಶುಭ ಹಾರೈಕೆಗಳು.